Wszystko inne
do 18.08.2024
Orońsko

Przełom lat 60. i 70. w polskiej sztuce to czas spektakularnej zmiany. To czas recepcji wywrotowych tendencji wytyczonych niespełna dekadę wcześniej, takich jak minimal art, object art, conceptual art, environment art, land art czy performance. Rodzimi artyści i artystki, mimo działania żelaznej kurtyny, otwierają się na eksperymenty z tekstem, fotografią, filmem i własnym ciałem. Odchodzą od historycznego bagażu i dokonują reinterpretacji źródłowych pojęć i praktyk twórczych. Polska sztuka nowoczesna zyskuje nową twarz, a najbardziej radykalna zmiana dokonuje się w rzeźbie. Na scenie pojawia się grupa radykalnych nowatorów m.in.: Przemysław Kwiek, Zofia Kulik, Karol Broniatowski, Jan Stanisław Wojciechowski, Wiktor Gutt i Waldemar Raniszewski, których prace podważają dotychczasowe, konstytutywne cechy rzeźbiarskiego medium. Młodzi, zainspirowani konceptualizmem, porzucają obowiązek materialnej realizacji dzieła na rzecz rzeźbienia w myślach. Rzeźba staje się konceptem, procesem. Przyjmuje postać efemerycznego wydarzenia – happeningu czy performansu. Zamiast jak dawniej, upamiętniać wielkie narracje świeckie lub religijne, staje się przestrzenią indywidualnej ekspresji, polem doświadczeń własnego ciała, własnej fizjologii, wydzielin i trzewi.

Dokumentację tej radykalnej transformacji przedstawia wystawa Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby, której tytuł nawiązuje do konceptualnej pracy Wandy Czełkowskiej Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby jako pojęcia kształtu. Na ekspozycji zobaczymy projekty ponad 30 artystów i artystek – postaci ikonicznych dla polskiej rzeźby (Władysława Hasiora, Jana Berdyszaka, Aliny Szapocznikow czy Jerzego Beresia) jak i tych, wciąż czekających na zajęcie należnego im miejsca w historii sztuki.

16.03-18.08.2024
Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby. Polska rzeźba pierwszej połowy lat 70.
Centrum Rzeźby Polskiej w Oroński, ul. Topolowa 1

Wanda Czełkowska, Bezwzględne wyeliminowanie rzeźby jako pojęcia kształtu, 1972