menu

Sztuczna rzeczywistość Natalii LL 

Natalia LL, Postconsumer Art, 1975, fot. Wikimedia Commons

Agnieszka Sosnowska dla NN6T:

Najgłośniejszą pracą Natalii LL jest niezaprzeczalnie Sztuka konsumpcyjna, w której modelka w jednoznacznie zmysłowy, pełen erotyzmu sposób je parówki, lody czy banany. Motyw bananów pojawia się też w performansie dokamerowym Sztuczna rzeczywistość, gdzie nie ma już modelki – przed obiektywem kamery widzimy samą Natalię LL siedzącą na kanapie w czerwonych rajstopach i zajmującą pełne seksapilu pozycje. W dalszej części obiera banany, tuli je do siebie i tnie na kawałki nożyczkami, trzymając ustawione na sztorc między nogami, sugerując gest kastracji. Potem siedzi nago na kanapie, a obraz zostaje przetworzony, nałożony jeden na drugi – rozmyty. 

Natalia LL, Sztuczna rzeczywistość

Filmoteka artystek i artystów

www

 

To, że zamknięto muzea i teatry, a kultura dostępna jest głównie w internecie, nie znaczy, że pozostaje nam jedynie oglądać rejestracje performansów czy reprodukcje prac na ekranie monitora. Pod koniec lat 60. pojawił się osobny nurt sztuki stworzony stricte dla oka kamery – performans dokamerowy. Wideoperformans jest nurtem sztuki, który pojawił się jako jedna z pierwszych reakcji na wprowadzenie w 1965 roku kamer wideo. Kamera wideo jako medium zupełnie nowe, niezdominowane przez żaden dyskurs, stała się idealnym narzędziem dla sztuki feministycznej. Artystki, zwracając kamerę w swoją stronę, poszukiwały własnego, niezapośredniczonego przez męskie spojrzenie obrazu. Badania feministek wskazywały na charakter relacji zachodzących pomiędzy obrazem a kobiecością oraz na stosunki władzy panujące w systemie reprezentacji zdominowanym przez męskie spojrzenie.

Ten serwis korzysta z cookies Polityka prywatności