menu

Neoporno po MTV? – Cheryl Donegan

Agnieszka Sosnowska dla NN6T:

Amerykańska artystka konceptualna Cheryl Donegan jest kojarzona przede wszystkim z jedną bardzo mocną pracą: performansem dokamerowym Head z 1993 roku. W Head artystka pije mleko tryskające z plastikowej butelki. Jej usta wypełniają się białym płynem, a to, czego nie jest w stanie przełknąć, próbuje wypluć z powrotem do pojemnika albo rozpryskuje na ścianę. Kiedy mleko się kończy i przestaje płynąć, artystka liże otwór i samą butelkę. Butelka jest jaskrawo zielona, tło różowe, w tle słyszymy popowy kawałek – estetyka wideo jest niczym wyjęta z komercyjnej efektownej reklamy czy teledysku. Znamienne, że krytyk filmowy Chris Darke pisał o nim jako wzorcowym kawałku neoporno po MTV. Przede wszystkim jednak praca stanowi znakomity komentarz do obrazu ciała kobiety, jej pragnień i pożądania, promowanych przez kulturę popularną i telewizję. 

Cheryl Donegan, Head

www

 

To, że zamknięto muzea i teatry, a kultura dostępna jest głównie w internecie, nie znaczy, że pozostaje nam jedynie oglądać rejestracje performansów czy reprodukcje prac na ekranie monitora. Pod koniec lat 60. pojawił się osobny nurt sztuki stworzony stricte dla oka kamery – performans dokamerowy. Wideoperformans jest nurtem sztuki, który pojawił się jako jedna z pierwszych reakcji na wprowadzenie w 1965 roku kamer wideo. Kamera wideo jako medium zupełnie nowe, niezdominowane przez żaden dyskurs, stała się idealnym narzędziem dla sztuki feministycznej. Artystki, zwracając kamerę w swoją stronę, poszukiwały własnego, niezapośredniczonego przez męskie spojrzenie obrazu. Badania feministek wskazywały na charakter relacji zachodzących pomiędzy obrazem a kobiecością oraz na stosunki władzy panujące w systemie reprezentacji zdominowanym przez męskie spojrzenie.

Ten serwis korzysta z cookies Polityka prywatności